Κρίση, χρέος, δυστυχία… Τελικά υπάρχει τρόπος εξόδου από την κρίση;

Δε θα αναλύσω ή αναζητήσω τα αίτια της κρίσης. Το πώς φτάσαμε εδώ, να είμαστε οικονομικά δέσμιοι. 

Να χάνουμε την αξιοπρέπειά μας και συμπολίτες μας να ψάχνουν στα σκουπίδια. Για να γίνει αυτό, θα έπρεπε να ανατρέξουμε δεκαετίες πριν και να απαριθμήσουμε τα γεγονότα ένα προς ένα, κάτι δύσκολο για ένα άρθρο.

Σημασία έχει τι κάνουμε τώρα. Γιατί η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, αλλά είναι εφικτή η έξοδος από την κρίση; 

Όλες οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου ισχυρίζονται ότι είναι. Η μεν Κυβέρνηση κυρίως μέσα από την εφαρμογή ενός ευρύ και σκληρού μεταρρυθμιστικού προγράμματος, με γνώμονα το ή μάλλον τα μνημόνια. Η δε αντιπολίτευση κυρίως με την επαναδιαπραγμάτευση και τον εκβιασμό των Ευρωπαίων εταίρων, έχοντας ως βασικό όπλο το επιχείρημα του ντόμινο. 

Ας μην επεκταθούμε στην έννοια του «εταίρου» στη σημερινή Ε.Ε. Ας μείνουμε στο κατά πόσο οι εκλεγμένοι αντιπροσώποι μας λένε την αλήθεια.

Είναι σίγουρα δεδομένη η ανάγκη για μεταρρυθμίσεις. Για αλλαγές που θα έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και χρόνια. Για τη θεμελίωση ενός ευνομούμενου κράτους. Από την άλλη πλευρά και βέβαια πρέπει να γίνει επαναδιαπραγμάτευση, αλλά η ιδέα της απειλής του ντόμινο μόνο φαεινή δεν είναι αν αναλογιστούμε τη σημερινή θέση της Ελλάδας.

Ποιο είναι το συμπέρασμα; Ότι μας λένε όλες οι πλευρές ψέματα. Άλλωστε είναι γνωστό τοις πάσι ότι το καλύτερο ψέμα είναι η μισή αλήθεια. Και επιστρέφουμε στο ζητούμενο:

Μπορούμε ή δε μπορούμε να βγούμε από την κρίση;

Ναι, μπορούμε. Δεν είναι εύκολο. Είναι επικίνδυνο παιχνίδι, όμως  έχουμε ως χώρα τα εχέγγυα να το «παίξουμε». Και σας απαντώ ειλικρινά, όντας εκ φύσεως αισιόδοξος αλλά και κυνικά ρεαλιστής.

Η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα. Αδύναμη και μόνιμο έρμαιο ξένων «σωτήρων» ή συμφερόντων. Ωστόσο προς Θεού, μη θεωρήσετε ότι για όλα φταίνε οι ξένοι. Πάνω από όλα και όλους φταίμε εμείς και οι επιλογές μας. Γιατί η κάθε χώρα οφείλει να εξυπηρετεί τα συμφέροντά της, ισορροπώντας πάνω στα «θέλω» και τα συμφέροντα των άλλων, εθνικά ή ατομικά…

Αυτό κάνουν οι μεγάλες και οι επίδοξες μεγάλες δυνάμεις και –κάποιες φορές- το κάνουν καλά. Το θέμα είναι, όμως, το τι κάνουμε εμείς; 

Γιατί δυστυχώς έχω την αίσθηση ότι ούτε καν μπήκαμε στον κόπο εδώ και χρόνια να διαπραγματευτούμε πραγματικά. Να ασκήσουμε πολιτική. Και δυστυχώς ούτε καν η αντιπολίτευση έχει τη γνώση ή τη θέληση να το κάνει.

Για παράδειγμα η μικρή Ελλάδα δεν είναι ένα απλό πιόνι στην παγκόσμια σκακιέρα. Βρίσκεται πάνω σε ένα κεντρικό τετράγωνο. Ένα τετράγωνο το οποίο αν αξιοποιηθεί, μπορεί να ενισχύσει το ρόλο της και το πιόνι μπορεί να αποκτήσει αυξημένη ισχύ και σημασία. Και φυσικά δε μιλώ για στρατιωτική ισχύ, χωρίς να την υποτιμώ.

Πολλά ακούμε διαχρονικά για τη σημαντική θέση της Ελλάδα και το πόσο προικισμένη είναι ως χώρα. Αλλά πραγματικά πότε είχαμε μια εθνικιστική (και όχι σοβινιστική ή ακραία) Κυβέρνηση; Μια Κυβέρνηση με επικεφαλής έναν διπλωματικό, έξυπνο, ευφυή, τολμηρό, πονηρό και πατριώτη πολίτη (η σειρά είναι τυχαία!), που ενδεχομένως θα μπορέσει να πατήσει σε «μονοπάτια», αν όχι να δημιουργήσει; Πότε πραγματικά εκμεταλλευτήκαμε σε σταθερή βάση τα πλεονεκτήματά μας, ώστε να αναβαθμίσουμε πρακτικά και όχι θεωρητικά τη δύναμή μας; 

Και δε μας φταίνε για αυτό οι ξένοι. Φταίμε εμείς και οι επιλογές μας. Γιατί πάντα επενδύαμε σε παρατάξεις και ποτέ σε πρόσωπα. 

Και μερικές συμβουλές: 

Nα θυμάστε ότι η πολιτική είναι παιχνίδι για «μεγάλα» παιδιά και ότι ποτέ δεν διαπραγματεύεσαι κάτι αν στο δίνουν έτοιμο. 

Δε θα κάνουν επαναδιαπραγμάτευση οι νυν πολιτικοί σχηματισμοί. Δεν επαναδιαπραγματεύεται κάποιος που δεν ξέρει να διαπραγματεύεται. Άλλωστε για να γίνει κάτι σωστά, πρέπει να γίνεται και με τη σωστή σειρά…

Δε θα σας κουράσω άλλο. 

Αμφίακτος