Το πολιτικό σκηνικό του σήμερα μέσα από τη ματιά του χθες

Το ότι το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, το οποίο άρχισε κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης διανύει μια πρωτόγνωρη κρίση, είναι δεδομένο. Ο δικομματισμός φθάνει στο τέλος του. Όπως δεδομένο είναι το ότι για τη σημερινή κατάντια ευθύνονται τόσο οι πολιτικοί, όσο και εμείς οι πολίτες για την επιλογή τους.

Ωστόσο, ακόμη και αν αποδεχτούμε ότι έχουμε αφυπνιστεί και δεν πρόκειται να κάνουμε τα ίδια λάθη, αυτό ισχύει; Διότι κάποτε, όταν βρίσκονταν στην ακμή τους τα «αριστερά» ρεύματα της κοινωνίας, λόγω της παρελθούσης επταετούς δικτακτορίας, βρέθηκε ένας πολιτικός ο οποίος με αντίστοιχη ρητορική και διαφορετική πολιτική, απορρόφησε την υποστήριξή τους. Ένας πολιτικός του οποίου ο γιος μας οδήγησε στο ΔΝΤ.

Ακόμη και τώρα η νεοσύστατη Δημοκρατική Αριστερά φαίνεται να αποτελεί το ανάχωμα των ψήφων που φεύγουν από το Πα.Σο.Κ, ώστε να μη χαθούν. Και δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τις φιλικές σχέσεις του Σπ. Κουβέλη με τον Ευ. Βενιζέλο, αλλά και το ότι πολλά στελέχη του πρώτου προέρχονται από τη πράσινη δεξαμενή. Στελέχη τα οποία δεν είναι και τόσο αθώα (πχ Ρεπούση), ώστε να θεωρήσουμε ότι γίνεται μια πραγματική προσπάθεια για ένα νέο και διαφορετικό σχηματισμό.

Από την άλλη πλευρά τόσο η αριστερά, όσο και η -εκτός δικομματισμού- δεξιά, στερούνται σχεδίου εξουσίας και –κατά την προσωπική μου άποψη- θέλησης για διακυβέρνηση. Η αντιπολίτευση είναι ο ρόλος τους, ενώ είναι πολλά τα βαρίδια και οι δεσμεύσεις που κουβαλούν.

Τι θα γίνει στο μέλλον δε μπορώ να γνωρίζω. Το μόνο βέβαιο είναι ότι το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα έχει τη συνήθεια να αλλάζει, ανακυκλώμενο, καθώς και ότι αυτή τη στιγμή ως χώρα έχουμε μπει στο ΔΝΤ και είμαστε με την πλάτη στον τοίχo, χωρίς φως στον ορίζοντα.

e-gatos